52. قرنطینه

راستشو بگم اولای قرنطینه فکر میکردم از فرط بیرون نرفتن دق میکنم.

حالا حدود دو ماه و نیم میگذره از اونموقع و بازم ماجراهای آسیب زننده ای بود که حواسمو از گذشت زمان و حتی درس خوندن پرت میکرد و یکهو به خودم اومدم و دیدم افتادم وسطای اردیبهشت!

راستش تا قبل از قرنطینه فوق ش "پاییز" رادیو چهرازی رو گوش داده بودم.

اصلا حوصله ی پادکست نداشتم که بخوام برم دنبالش و گوش بدم.

حالا اما دو تا از پادکستای رادیو پاپیلو رو مجموعا بیش از دوازده بار گوش دادم.سومی رو احتمالا سه چهار بار.

و متن خوانی سجاد افشاریان رو گوش دادم.

چنان این صدا و لحن بر جانم نشست که گویی از اول خلقت یه سری رسپتور براش در من تعبیه شده بود.

رادیو چهرازی رو تا قسمت هجده رسیدم و هفتای دیگه تموم میشه.

و دنبال کلی پادکست دیگه گشتم و کلی هم بهم معرفی شد.

بیش از پانزده تا فیلم دیدم و مشغول خوندن کتاب چهارمم.

برای من که دیگه عادت کتابخونیم رو از دست داده بودم اصلا چیز کمی نیست.

اونم با وجود اینکه بیشتر این دوران رو داشتم حرص میخوردم و شک میکردم و تصمیم میگرفتم و دوباره از تصمیم م برمیگشتم.

آن استیبل ترین دوران عمرم بوده از موقعی که یکی از دوستام که دوسال بود خبری ازش نداشتم،برگشت و من نمیدونستم باید چه برخوردی باهاش داشته باشم و بشدت با خودم درگیر بودم.

در نهایت در مازوخیست ترین حالت ممکن احتمالا همه چیز به تاریخ پیوست.

درعوض با یکی از صمیمی ترین دوستام که بخاطر بعد مکانی بینمون رابطه ی کمرنگی داشتیم،دوباره شروع به صحبت کردیم و حمایت هاش و تمام حرفایی که میزد رو با جان دوست میداشتم.

و دوباره صمیمی شدیم؛حتی بیشتر از قبل شاید.

و درنهایت گشتن بدنبال یه روانشناس خوب و امیدوار به یافتنش و بهبود اوضاع...

یادم رفت بگم؛گویندگی پادکست دانشگاه و پادکست روز مامای خودمون هم یکی از شوق انگیزترین کارهام توی این دوران بود.

هرچند هنوز تموم نشده؛ولی خب فردا امتحان اوبی دارم و هیچی نخوندم.

گمونم بقیه ش رو باید خودم رو مجبور کنم که درس بخونم.