42. keep calm

این روزا خسته م.

غمگینم.

هیچی انگار حالمو خوب نمیکنه.

وقتی دانشگاهم با بچه ها میخندم.

اما تهش خوشحال نیستم.

تهش انگار توی دنیای خودم تنهای تنهام.

این روزا یه عالمه نشونه دارن فقطو فقط یه چیزو بهم یادآوری میکنن.

که دلیل این حالِ خراب چیه.

که چرا انقدر خسته م و لذت نمیبرم و تمایلی به بیرون رفتن ندارم حتی...

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس،هیچ کس اینجا به تو مانند نشد...

#فاضل_نظری

+ آز بیوشیمی داشتیم.

موضوع آزمایش این بود که باید نور جذبی یه نمونه پروتئین رو اندازه میگرفتیم.

جلسه ی اولمون بود.

من و نماینده جان همگروه بودیمو سعی کردیم همه چیزو درست و دقیق انجام بدیم.

خوندن از روی دستگاه هم که خب یه خانوم دیگه بود پیشمون و نظارت میکرد و یادمون میداد.

در نهایت عددای دستگاه رو باید برهم تقسیم میکردیمو تو قسمت گزارش آزمایش مینوشتیم.

جلسه ی بعدش دیدم که خط کشیده رو جواب ما.

نه تنها اصلا انتظارشو نداشتیم،بلکه حتی نمیدونستیم اشکال کارمون کجاست و ازش که میپرسیدیم میگفت من چمیدونم!

انقد اعصابم ریخت بهم که معده درد و سردرد گرفتم.

همگروهی م گفت زمانی باید ناراحت باشی که کم کاری کرده باشیم.ما که انجام دادیم همه چیزو.

گفت باید تلاشتو بکنی و باقی ش رو بسپری به خدا.

راست میگفت.

انگار یادم رفته بود تنها دلیلی که دارم میرم دانشگاه اینه که یاد بگیرم و از جمله ی این یاد گرفتنا اینه که باید بتونم آروم باشم و انقدر زود بهم نریزم.

حتی اگه حقمو خورده باشن.

خونسرد بودن شاید مهم ترین چیزیه که باید یاد بگیرم.